Ξεκινήσαμε σήμερα το νέο Εργαστήριο Δεξιοτήτων και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο! Με ένα ολοκαίνουριο βιβλίο!!! "Το νησί του Ποτέ - Ποτέ " της Μαρίνας Γιώτη από τις εκδόσεις Διόπτρα. Η κ. Βικτωρία χτύπησε ξαφνικά την πόρτα μας και ζήτησε αντί για μάθημα, να την ακολουθήσουμε κολυμπώντας μέχρι να φτάσουμε σ' ένα νησί! Βουτήξαμε λοιπόν στα νερά της φαντασίας μας και ξεκινήσαμε άλλος με πρόσθιο, άλλος με ύπτιο και άλλος με ελεύθερο να φθάσουμε στο πιο μικρό και όμορφο νησί... το νησί του Ποτέ - Ποτέ. Τι είναι αυτό όμως που συμβαίνει στον ήρωα της ιστορίας μας ; Πώς το αντιμετωπίζει; Μήπως "στρουθοκαμηλίζει"; Α, να μια καινούρια λέξη! Για να ψάξουμε στο λεξικό μας... Κι ενώ προσπαθούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς του συμβαίνει, νέες απορίες γεννιόνται μέσα στο μυαλό μας. Γιατί άραγε συμβαίνουν όλα αυτά; Τι φταίει; "Η κλιματική αλλαγή", απαντούν τα παιδιά. Τι όμως ξέρουν γι' αυτή; Πολύ ωραία μας την περιέγραψαν! Έτσι τη βιώνουμε πλέον γύρω μας; Πού οφείλεται όμως αυτή η αλλαγή του κλίματος; Ώρα για παιχνίδι! Είναι άλλωστε ο δικός μας τρόπος για να καταλάβουμε! Τα παιδιά ανέλαβαν από έναν ρόλο. Ένας στο κέντρο αναπαριστά τη Γη. Γύρω στην ατμόσφαιρα υπάρχει το διοξείδιο του άνθρακα σε διαφορετικές ποσότητες κατά τη διάρκεια των χρόνων. Τέλος στο διάστημα υπάρχουν οι ακτίνες του ήλιου που μπαίνουν στην ατμόσφαιρα της Γης και ανακλώνται. Το διοξείδιο του άνθρακα παγιδεύει κάποιες από αυτές κι έτσι ο πλανήτης διατηρεί μια σταθερή θερμοκρασία που του επιτρέπει την ανάπτυξη της ζωής. Τα χρόνια όμως περνούν, η καθημερινότητα αλλάζει, οι μηχανές μπαίνουν στη ζωή του ανθρώπου και το διοξείδιο του άνθρακα αυξάνει ολοένα και περισσότερο. Ολοένα και περισσότερες ακτίνες παγιδεύονται μες στην ατμόσφαιρα αυξάνοντας τη θερμοκρασία της. Νομίζω πως αρχίζουμε σιγά σιγά να τα ξεκαθαρίζουμε.
0 Comments
Ολοκληρώσαμε σήμερα το Εργαστήριο Δεξιοτήτων: "Δες τη ζωή μέσα από τα μάτια ενός ακηδεμόνευτου ζώου" με μια γιορτή για ολόκληρο το σχολείο μας. Φιλοξενούμενοί μας ήταν η κ. Χρυσούλα Παπαδάκη με τον Όσκαρ και ο κ. Δημήτρης Κρητικάκης με τον Μίκυ, εθελοντές και οι δύο της φιλοζωικής ομάδας "Ζωφόρος". Τα παιδιά τούς περίμεναν και τους υποδέχτηκαν με τραγούδια και συνθήματα. Οι εθελοντές παρέα με τα σκυλάκια τους μας ενημέρωσαν για τις ανάγκες των ζώων και τα συναισθήματά τους. Πως πρέπει να σκεφτούμε καλά πριν υιοθετήσουμε, ώστε να γίνουμε υπεύθυνοι κηδεμόνες. Τι πρέπει να προσέξουμε και πώς πρέπει να φροντίζουμε το ζώο που αποφασίζουμε να υιοθετήσουμε στην οικογένειά μας. Ο Όσκαρ και ο Μίκυ, πρώην αδεσποτάκια και οι δύο, γέμισαν με αγκαλιές και χάδια στο σχολείο μας, από μικρούς και μεγάλους. Ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή μέρα για όλους μας! Οι εντυπώσεις των παιδιών από την επίσκεψη των εθελοντών της "Ζωφόρου". Σήμερα ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας, μας έφερε να κόψουμε τη βασιλόπιτα; Πότε θα την κόψουμε κυρία; Πότε; Η ανυπομονησία μεγάλη και η αγωνία για το ποιος θα τύχει το φλουρί ακόμα μεγαλύτερη! Ήρθε λοιπόν η μεγάλη στιγμή! Τα κομμάτια αδειάζουν και η αγωνία μεγαλώνει! Τελικά ο τελευταίος ήταν και ο τυχερός! Συγχαρητήρια!
Η κ. Νίκη Μανωλάκη, εκπαιδευτικός και εθελόντρια στο Καταφύγιο Γουβών, επισκέφτηκε σήμερα την τάξη μας για να μας μιλήσει για το έργο των εθελοντών και την προσπάθεια που καταβάλλουν ώστε να περισυλλέξουν, να φροντίσουν και να περιθάλψουν ζώα αδέσποτα μέχρι να τους βρουν μια οικογένεια παντοτινή. Κι επειδή όλα στην τάξη μας ξεκινούν με ένα βιβλίο, διαβάσαμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Διάβασέ μου κι άλλο!" της Μαίρης Τόγκα από τις εκδόσεις Πατάκη. Στο απόσπασμα αυτό, ο αφηγητής της ιστορίας, ο Κροίσος, ένας αδέσποτος γάτος περιγράφει τη φροντίδα που ένιωσε από μια γιαγιά που καθημερινά έβγαινε στον δρόμο για να ταΐσει τα αδέσποτα γατιά. Έτσι δόθηκε στην κ.Νίκη η ευκαιρία να μας μιλήσει για το δικό της έργο, τον χρόνο που αφιερώνει στο καταφύγιο, τη φροντίδα που προσφέρει σε όλα τα ζώα που φιλοξενούνται εκεί.
Πόσες ανάγκες πραγματικά υπάρχουν! Δύσκολα μπορούμε να καταλάβουμε από μακριά. Η κ.Νίκη το ζει όμως καθημερινά! 150 σκυλιά και σχεδόν 100 γατούλες ζητούν τη φροντίδα των εθελοντών του καταφυγίου! Οι ανάγκες πολλές και τα άτομα λίγα! Κι όμως είναι εκεί και συνεχίζουν να προσφέρουν μέχρι να βρεθούν οικογένειες σε καθένα από αυτά! Κι ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσουμε τον πρώτο μας περίπατο για τη φετινή σχολική χρονιά. Να βγούμε από το σχολείο και να βρεθούμε απέναντι, στην Τάφρο Βηθλεέμ, στο Κομμένο Μπεντένι. Ένα κομμάτι της οχύρωσης των ενετικών τειχών που δεν είναι άμεσα κατανοητό, καθώς διασχίζουμε τον δρόμο. Κι όμως, το αντικρίζουμε καθημερινά από την είσοδο του σχολείου μας! Αφορμή για όλο αυτό στάθηκε η δράση της "Υπαίθριας Εκπαίδευσης" που συντονίζει το ΚΕΠΕΑ Βάμου. Μαζί με την Α΄ τάξη λοιπόν, ξεκινήσαμε τον περίπατό μας! Συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί και μάθαμε για την τάφρο. Εντοπίσαμε στον χάρτη το ακριβές της σημείο και ανακαλύψαμε μια άγνωστη κρήνη ακριβώς κάτω από το σχολείο μας. Η μικρή Αλεπού μας ξενάγησε στον χώρο της και μας διάβασε ένα παραμύθι. "Το δέντρο που έδινε" του Σελ Σιλβερστάιν από τις εκδ. Δωρικός. Κι έπειτα ήρθε η ώρα να μαζέψουμε τα σκουπίδια, να καθαρίσουμε τον χώρο μας και... να ξεκινήσουμε το μάθημα. Ένα μάθημα "αλλιώς", στη φύση, παρέα με τους ήχους των πουλιών που μας απαντούσαν σε κάθε κάλεσμα της λαλίτσας μας. Ήταν πραγματικά μία μοναδική ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με τη φύση, να αγγίξουμε, να νιώσουμε, να μυρίσουμε, να παρατηρήσουμε. Τέλος, δεν παραλείψαμε να παίξουμε με την Α΄ τάξη ένα παιχνίδι στο πάρκο, κλείνοντας "μαζί" την πρώτη μας εκδρομή!
Παιχνίδι ταχύτητας αλλά και στρατηγικής. "Ποιος θα τακτοποιήσει πρώτος τα πιατάκια που θα φέρει η αντίπαλη ομάδα". Η μικρή Ματού έχει μια περίεργη συνήθεια. Σταματάει κάθε μέρα επιστρέφοντας από το σχολείο της έξω από το Τζαμί, παρατηρεί τα παπούτσια, έπειτα τους ανθρώπους που τα φορούν και κάνει υποθέσεις για τη ζωή τους και τα συναισθήματά τους. Πόσο εύκολο είναι να μπεις στα παπούτσια του άλλου, όχι κυριολεκτικά, αλλά μεταφορικά; Να περπατήσεις στον δικό του κόσμο, να μπεις στη θέση του και να τον νιώσεις αληθινά; Η Άλκηστις Χαλκιά στο βιβλίο της "Τα παπούτσια των άλλων" από τις εκδόσεις Ίκαρος, επιχειρεί τη γεφύρωση αυτού του χάσματος της θέσης. Θα μπορούσαμε άραγε κι εμείς να σκεφτούμε όπως η μικρή Ματού; Θα μπορούσαμε από ένα ζευγάρι παπούτσια να φανταστούμε το πρόσωπο που τα φορά και να μαντέψουμε ποιος είναι; Η πρόκληση που δόθηκε στα παιδιά ήταν πραγματικά μεγάλη, αλλά και η ανταπόκρισή τους εξαιρετική! Τα παπούτσια του διευθυντή του σχολείου και της σχολικής μας καθαρίστριας! Και τώρα πόσο καλά γνωριζόμαστε μεταξύ μας; Πόσο καλά ο καθένας/καθεμιά μας γνωρίζει τις προτιμήσεις, τις επιθυμίες, τις συνήθειες του άλλου; Πόσο εύκολο είναι να μπεις στα παπούτσια του/της και να περπατήσεις μαζί του/της; Αυτό ήταν κάτι πραγματικά δύσκολο όπως αποδείχθηκε. Τελικά δε γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας! Κι ας περνάμε τόσες ώρες καθημερινά μαζί! Δυσκολευόμαστε να νιώσουμε τον άλλο και να μπούμε στη θέση του. Κι ενώ η διαπίστωση αυτή αρχικά μας απογοήτευσε, συνέβη κάτι άλλο πολύ σπουδαίο! Καταφέραμε να μπούμε σιγά σιγά στα παπούτσια της δασκάλας μας! Ήταν πράγματι ένα σπουδαίο ταξίδι στον κόσμο του άλλου! Ένα ταξίδι που μας έμαθε πολλά μέσα από τη διαδρομή του.
Μας έμαθε πως το να συζητάμε όλοι μαζί είναι ένα πρώτο σπουδαίο βήμα για να καταφέρουμε να μπούμε στα παπούτσια του ! |
ArchivesCategories |